Loes studente Biologie
"Vorig jaar april heb ik 6 weken vrijwilligerswerk gedaan bij het rescue-centre Esperanza Verde in Peru. Als je rondloopt op het terrein van EV zie je overal dieren; allerlei soorten apen lopen rond en springen boven je in de bomen van het amazonewoud en daarnaast zitten er overal op terrein verschillende verblijven met bijvoorbeeld ara’s, schildpadden en kinkajous. Als je binnen bent in een van de gebouwen zie je buiten apen spelen, klimmen en soms nieuwsgierig naar binnen kijken. Dit maakt het leven op EV heel erg bijzonder! Na je aankomst word je al snel ingewerkt op EV waarbij je alles leert over de verschillende dieren, hun verblijven en maaltijden. Je leert hierbij ook de apen herkennen en hun namen. Er zijn verschillende dagtaken waarop je ingedeeld wordt waardoor het werk afwisselend blijft. Geen dag is hetzelfde op EV; soms wordt er een dier ziek of komen er nieuwe dieren binnen. Daarnaast heb je ook twee dagen in de week vrij waarop je je ook zeker goed kan vermaken; een wandeling maken in de jungle, naar het uitzichtpunt lopen, een lekkere duik nemen onder de waterval, tijd nemen om de dieren goed te observeren of relaxen in een hangmat. Het was heel gaaf dat ik tijdens een wandeling een keer ook wilde apen zag en dit geeft aan dat je echt midden in de jungle zit! Het leven in de jungle heeft natuurlijk ook een keerzijde; spinnen (tarantula’s), slangen, grote kakkerlakken, zandvliegen, muggen, enzovoort hebben het er ook naar hun zin! Hierdoor is het zeker belangrijk altijd goed je schoenen en bed te controleren want je weet nooit wat je daarin tegenkomt. Hiernaast is het leven op EV primitief; koud douchen, beperkte zonne-energie en een uur rijden naar een dorpje met wifi. Toen ik er was hadden we een erg leuke sfeer met de internationale vrijwilligersgroep, ik denk ook dat we nog hechter waren doordat niemand werd afgeleid door zijn mobiel. Als je houdt van avontuurlijk primitief leven en graag wil ervaren hoe het is midden in de jungle te leven tussen de dieren zou ik je zeker aanraden naar EV te gaan! Vergeet daarna ook niet de rest van Peru te bekijken want ik stond versteld van de veelzijdigheid van dit mooie land :)."
Jolanda studente diergeneeskunde
"In augustus 2019 ben ik drie weken in Madagaskar geweest om vrijwilligerswerk te doen bij het rabiesvaccinatie- en castratieproject van Travelling Animal Doctors. Wat een onwijs gave ervaring was dit! Twee weken lang heb ik aan dit project meegedaan en ik heb super veel geleerd. Ik heb veel katheters mogen plaatsen, injecties en tatoeages gezet, dieren gemonitord en zelfs dieren (onder begeleiding) gecastreerd. De dieren die we hielpen, waren vooral honden, maar soms ook katten. Het was heel mooi om te zien hoe blij de inwoners waren met onze hulp. Elke dag zetten we onze tent in een andere regio neer, allemaal te Andasibe. Het aantal honden in die regio is groot, waardoor er in totaal na 8 weken 500 dieren zijn gecastreerd. Nog meer zijn er gevaccineerd! De dierenartsen die waren betrokken bij dit project van Travelling Animal Doctors, waren heel aardig en werkten heel hard door. Het was een onwijs mooie ervaring die ik nooit zal vergeten en die ik 100% aanraad. De laatste week ben ik door Madagaskar gaan rondreizen met drie vriendinnen. Ook dit raad ik aan, omdat je zo nog meer van het prachtige eiland ziet. "
Fianne, studente diergeneeskunde
“Samen met twee vriendinnen ging ik twee weken stagelopen in Madagaskar bij Travelling Animal Doctors. Dit is echt een ervaring geweest om nooit te vergeten! De dierenartsen en vrijwilligers waren stuk voor stuk ontzettend aardig en hielpen elkaar waar nodig. Wij werden als vrijwilliger heel goed begeleid met het leren van nieuwe handelingen zoals bloedprikken, katheters plaatsen en de castraties. Niet alleen op veterinair gebied heb ik in deze korte tijd veel geleerd. Onbewust krijg je ook een hoop van de cultuur mee en leer je hoe je je werk moet doen wanneer de materialen schaars zijn. Af en toe was het wel zwaar. We stonden iedere dag om 06:00 op om vervolgens naar een dorp te reizen waar we werkten tot een uur of 16:00 / 17:00 en soms kon een dag best druk zijn. Wel zijn we onwijs trots op de aantallen dieren die we hebben kunnen vaccineren en castreren in deze twee weken. Dit is het harde werk meer dan waard geweest! Na de twee weken stagelopen zijn wij nog door het land gaan reizen, helemaal van het zuiden terug naar het midden van het land. Madagaskar heeft zulke prachtige stukken natuur, dit had ik voor geen goud willen missen.”
Lidewei, Studente diergeneeskunde
Wij (Fianne, Jolanda en Lidewei) sloten ons in week 5 aan bij het project van Travelling Animal Doctors(TAD) en Madagaskar Dog Initiative(MDI). We verbleven in een gasthuis met alle andere vrijwilligers en researchers van MDI en TAD. Er was een grote woonkamer en wij deelden met z’n drietjes een slaapkamer, met eigen badkamer, waar geen water was als de trein voorbij reed of als er gekookt werd. Maar nog steeds was het verblijf heel fijn. De nachten waren koud en het was nog steeds fris als we om 6:00u opstonden. Gelukkig was er elke ochtend warme koffie en gezelschap bij het ontbijt. Vervolgens stapte we in de auto en reden we elke dag weer naar een (nieuwe) locatie. We werden begeleid door twee Malagasy dierenartsen, waarvan een in Engeland gestudeerd heeft, en een dierenarts uit Zuid-Afrika die nu al 7 jaar in Madagaskar woont. Het vrijwilligersteam bestond uit drie dierenartsen en naast ons nog één andere student.
Op dag 1 van week 5 zijn we naar een klein dorpje genaamd Antsirinala geweest, waar we 11 operaties en 19 vaccinaties hebben uitgevoerd. Deze dag bestond vooral uit het wennen aan het proces en leren hoe alles gaat. De dag erna zijn we naar Soavinorona geweest in de Moramanga regio. Hier zijn 12 dieren geopereerd en we hebben nog een lokale school bezocht. Want ook educatie is een belangrijk onderdeel van het project. De presentaties zijn niet alleen bedoeld om de kinderen te informeren over rabiës en diergezondheid, maar ook om de kinderen te enthousiasmeren voor diergeneeskunde of een andere universitaire studie. De week ging zo een beetje door en uiteindelijk zijn er 62 dieren gecastreerd. Dit betekende dat tijdens de hele campagne tot toen 200 dieren gecastreerd waren. Dat hebben we gevierd met een heerlijke Malagasy pizza! We kunnen met trots terugkijken naar deze week, want elk van de vrijwilligers heeft de mogelijkheid gehad om een operatie uit te voeren. Dit was enorm leerzaam en de dierenartsen stonden ons met veel geduld en vertrouwen bij!
Toch was het wel super spannend om een operatie uit te voeren. Ik stond met trillende handen aan de operatietafel. Wat als ik iets verkeerds doorknip!!! En toen werd de hond ook nog aan het einde van de operatie wakker. Dat was het moment dat ik erachter kwam dat ik goed kan presteren onder druk. Ik moest alleen nog de meest oppervlakkige huidlaag afhechten en zodra die hond begon te spartelen stopte mijn handen met trillen en MOEST ik snel klaar zijn. Dat was misschien ook de reden dat bij de tweede castratie, die ik dit keer zelfstandiger moest uitvoeren, begon met; ‘Deze hond is oud, dus moet sneller geopereerd worden anders kan hij in de sedatie blijven hangen.’ Maar het werkte. Ik begon zonder trillende handen. Het weekend hadden we tijd om de omgeving te verkennen. Zaterdag zijn we naar het lokale nationale park geweest (Andasibe National Park) waar we zoals je kan zien op de foto’s oog in oog hebben gestaan met de Indri Indri, een maki die wel 60 jaar oud kan worden en dus niet zo schuw is. We hebben ook nog enorm veel bijzonder gekko’s en kameleons gezien.
Er was tijdens dit weekend ook tijd om lekker te ontspannen, muziek te maken en gezellig een restaurant te bezoeken voor een cocktail. Mocht je je ooit in Madagaskar bevinden…. Pas op voor de cocktails met rum! Daar kan je bijna een wond mee ontsmetten.
Maandag gingen we gewoon weer door met het werken. De dagen leken nu veel langer terwijl we dezelfde hoeveelheden dieren hadden. Dit kwam uiteindelijk misschien wel doordat we overal al gewend aan waren, dus we efficiënter en met meer zelfvertrouwen konden werken. Ook nu was er voor ons weer genoeg mogelijkheid om te leren en ‘to scrub in’. Vrouwelijke dieren zijn een stuk lastiger, dus dat hebben ze ons gespaard, maar mannetjes waren prima leermomenten voor ons. Omdat het ons natuurlijk meer tijd kost om een operatie uit te voeren, hebben ze ons niet dagelijks eentje laten uitvoeren. Maar ze stonden wel altijd open voor vragen en het toelichten van hun handelingen. Uiteindelijk hebben we deze week 51 dieren behandeld. Net iets minder dan gehoopt, maar we zijn ook vaak terug gegaan naar plekken die al eerder bezocht waren. Zaterdag was het voor ons alweer tijd om op roadtrip gegaan. Lisa heeft zich toen bij ons aangesloten en met zijn vieren hebben we een super week gehad. Maar dat is weer een heel ander avontuur.
Max student diergeneeskunde
"Toen ik hoorde dat ik in september 2019 kon beginnen met Diergeneeskunde, wilde ik die zomer nog een reis maken. Ik was erg aan het twijfelen tussen backpacken of vrijwilligerswerk. Uiteindelijk heb ik voor vrijwilligerswerk met dieren gekozen. Dit zou een goede basis voor mijn studie zijn en ik zou er anderen mee helpen, twee vliegen in een klap dus. Na een tijdje zoeken ben ik via een organisatie terecht gekomen bij HWR in Oil Springs, Ontario, Canada. HWR is opgezet door één vrouw en krijgt geen geld van de overheid. Ze moet alles doen met vrijwilligers en donaties. Ze kan dus alle hulp gebruiken die ze kan krijgen. Het is een non-profit organisatie die zich inzet om gewonde dieren uit de omgeving te rehabiliteren en daarna weer vrij we laten in het wild. Als een dier door omstandigheden niet meer vrijgelaten kan worden wordt er gekeken of het gebruikt kan worden voor onderwijs doeleinden. Zo hebben ze een aantal dieren die er al een tijd zijn en dus gewend zijn aan mensen. Deze worden bijvoorbeeld meegenomen naar bijeenkomsten en lezingen om mensen te onderwijzen. Een aantal van deze diersoorten worden gezien als ongedierte (opossums, stinkdieren), of juist als schattig (wasberen, eekhoorns) waardoor mensen ze als huisdier willen houden. Het is dus erg belangrijk voor de locals om hierover te leren. Dit is echter een klein gedeelte van de werkzaamheden. Het grootste deel bestaat uit hokken schoonmaken en dieren eten geven, jonge dieren de fles geven, helpen met tuinieren, nieuwe hokken maken en klusjes in en rondom het huis. Het is hard werken en je moet niet vies zijn om je handen vuil te maken, maar dat is het allemaal waard als je uiteindelijk de dieren weer vrijlaat in het wild waar ze thuis horen. Toen ik er was waren er in totaal 7 vrijwilligers. 2 uit Duitsland, 1 uit Oostenrijk nog 3 uit Canada zelf en ik. Allemaal waren we rond dezelfde leeftijd, dus tijdens en na de werkzaamheden hebben we ons goed vermaakt bij het kampvuur, een filmavond en een aantal spellenavonden met een drankje erbij. Ik heb echt een super tijd gehad in Canada en ik ga er zeker nog eens terug! Ik heb nog steeds contact met de eigenaresse en toen ik haar vertelde dat ik mijn verhaal via Dierenartsen zonder Grenzen wilde delen om zo meer hulp voor haar te regelen sprong ze een gat in de lucht van blijdschap. Hierdoor alleen al zie je dat het echt een goed mens is die ik dan ook graag wil helpen waar ik kan. Als je interesse hebt stuur dan zeker een mailtje naar DzG dan kan ik je er alles over vertellen!"
Lotte Stikvoort - student Diergeneeskunde
In 2021 ben ik 5 maanden in Kameroen geweest als vrijwilliger bij Sanaga-Yong Chimpanzee Rescue (SYCR). Het was een hele bijzondere tijd. De 77 chimpansees hier zijn allemaal het slachtoffer van de bushmeat- en/of pettrade. Ondanks de trauma’s in hun verleden, leiden ze nu een gelukkig leven bij SYCR, in een groep, in grote enclosures en in hun natuurlijke leefomgeving: het regenwoud van centraal Afrika. Rehabilitatie gebeurt op dit moment nog niet (dit is erg lastig met chimps, vooral als ze deels zijn opgegroeid bij mensen), maar hier zijn wel plannen voor.
Als vrijwilliger werk je hard waardoor je onwijs veel bijdraagt. Vaak zijn er 2 tot 4 vrijwilligers aanwezig en het is de bedoeling dat je minimaal 3 maanden blijft. Je wil er ook niet korter zijn, want zodra je de chimps door en door kent, kun je nog veel meer uit je ervaring halen en mag je ook meer doen.
Er is geen programma voor diergeneeskunde studenten, maar zodra je taken als vrijwilliger (voornamelijk maaltijden en verrijking) gedaan zijn, kun je meekijken met de dierenarts en hem assisteren. Ook mag je altijd kijken als er iets interessants gebeurt (zoals een vaccinatie, bloed prikken, operatie, et cetera).
Je slaapt in het kamp en dit is echt in the middle of nowhere in het regenwoud, wat het nog avontuurlijker maakt! Internet is vrijwel niet aanwezig, wat het soms lastig maakt om met thuis te communiceren, maar op dagjes vrij kun je naar een stadje op 40 minuten rijden, waar het internet beter is. Juist dit primitieve leven, maakt het zo extra bijzonder.
In 5 maanden heb ik onwijs veel geleerd: over de chimps, de uitdagingen in wildlife conservation, het leven van de lokale mensen, doorzetten, et cetera. Ik heb hele bijzondere banden opgebouwd met zowel de chimpansees als de mensen en het was lastig om na zo’n mooie en intense tijd weer weg te gaan. Ik ben superblij dat ik mijn steentje heb kunnen bijdragen aan deze geweldige plek!
Wil jij ook voor een langere tijd weg, heb je interesse in wildlife en zin in avontuur? Dan is dit misschien wel wat voor jou.
